Το ρολόι

Μέρες τώρα δε δουλεύει το ρολόι

Μόνο γουργουρίζει.

Δε γυρνάει, δεν αλλάζει μεριά.

 

Σου φερα και σου βαλα

Κορδέλες και στολίδια

Και σε καθάρισα καλά

Μα συ κοιτάζεις μόνο εκεί

Την πόρτα

 

Έπειτα επήγα και σ’ αγόρασα

χιλιάδες μπαταρίες

Και πάλι δεν κίνησε

Μα πες κάτι επιτέλους

 

Ήρθε κι ο τεχνικός

Απ’ την Αθήνα

Πρέπει ν’ αλλάξω τους δείκτες

Πρέπει να τους ξεριζώσω, λέει

 

Ξέχνα το, του λέω εγώ

Θα τους ξεριζώσω μόνη

Απ’ την καρδιά

ΓΝΩΡΙΖΩ

Με τον τρόπο της Κικής

Τα άστρα

Ψυχές ανθρώπων που λάμπουν στον ουρανό

Δίνοντας γαλήνη και ελπίδα σε κάθε περαστικό

Που ξέρουν όλα της νύχτας τα μυστικά

Μικρά , μεγάλα, φοβερά.

 

Ο ήλιος

Ζωής κι αλήθειας πηγή

Περήφανος κάνει τον κύκλο γύρω απ’ τη γη

Ως το τέλος του κόσμου

Ως που να χωρίσουμε , φως μου…

 

Η σελήνη

Βασίλισσα της νύχτας,

Φάρος στη μέση τα’ ουρανού

Παρακολουθεί τα πάντα αφ’ υψηλού

Μη παρεμβαίνοντας ποτέ…

Ο Καθρέφτης

Κοιτάζω τον καθρέφτη και βλέπω εσένα,

δε βλέπω εμένα.

Ώρες ατελείωτες κοιτώ τη μορφή σου

Δεν κουράστηκα να σε κοιτώ

Κουράστηκα να μην μπορώ να σε φτάσω.

Όποτε παρασύρομαι απ’ την εικόνα σου

και απλώνω το χέρι να σ’ αγγίξω

τα δάχτυλά μου ανατριχιάζουν απ’ το κρύο γυαλί

δεν αγκαλιάζουν τη ζεστασιά του κορμιού σου.

Δεν κουράστηκα να σε κοιτώ

Κουράστηκα να μην μπορώ να σε φτάσω.

Μαύρα πανιά αρπάζω μα δεν τολμώ.

Αναρωτιέμαι, τι είναι χειρότερο,

Να σε βλέπω, να μην σ’ αγγίζω

Ή να μην σε βλέπω καθόλου.

Ώσπου να βρω απάντηση

θα βρίσκομαι ήδη

στην άλλη μεριά του καθρέφτη.

Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Κοιτάζω έξω

Τα μάτια μου φεύγουν παραέξω

Μα η καρδιά μένει μέσα

Μέσα από το παράθυρο

Περιμένει υπομονετικά

Εσύ εκεί, εγώ εδώ

Ένα λεπτό τζάμι μας χωρίζει

Τόσο μικρό μα και τόσο μεγάλο

 

Κοιτάζω έξω

Τα χείλη μου φεύγουν παραέξω

Ψάχνω για σένα

 Περιμένω για σένα

Τα σύννεφα παίρνουν τη δική σου μορφή

Κι όμως εσύ

Είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά.

ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ

Του κόσμου τα παπούτσια είν’ απλωμένα

στο πάτωμα μπλεγμένα ένα σωρό

αγκράφες και κορδόνια στιβαγμένα

ένα τσουβάλι χρώματα θαρρώ..

 

Γοβάκια με καμάρι φορεμένα

σπορτίφ ή  κυριλάτα ταιριασμένα

και φλατ ή μπότες ή και πέδιλα ακόμα

μες τις ντουλάπες εν σειρά αραδιασμένα

 

Παπούτσια που στα πόδια μας φαντάζουν

πανέμορφα με τάξη γυαλισμένα

και μες τις λάσπες μόλις θα βουλιάξουν

θα γίνουν σαν τα όνειρα … σβησμένα!

 

Ένα κουβάρι της καρδιάς τα αισθήματά μας

που υφαίνει της ζωής μας τον ιστό

και ξετυλίγεται και πλέκει μετρημένα

τα όνειρα, τις λύπες, τον  καημό.

 

Ένα κουβάρι μέσα μας μπλεγμένο

τα θέλω μας, τα πρέπει , τα μπορώ

και σαν τα χρώματα ατονίσουνε θα μοιάσουν

παπούτσια πεταμένα ένα σωρό…

Τα Παιδιά Θύματα των Συμφερόντων

Ένα ακόμη ρεπορτάζ στη τηλεόραση καθώς και μερικά άρθρα εφημερίδων μου επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά την τρομακτική αλήθεια της εποχής που ζούμε. Ποια αλήθεια? Μα φυσικά, αυτή που θέλει πίσω από όλες τις ενέργειες μας να κρύβεται το κέρδος και το προσωπικό όφελος. Όφελος, το οποίο πολλές φορές φτάνει στα χέρια κάποιων εις βάρος αθώων ανθρώπων η ακόμα χειρότερα εις βάρος ανήλικων και κυρίως μικρών παιδιών.

Θα ήταν προτιμότερο όμως να παίρναμε τα πράγματα από την αρχή. Όλοι θεωρώ  πως γνωρίζουμε την παιδική εργασία να μια από τις χειρότερες μορφές εκμετάλλευσης ανηλίκων. Εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεταλλοβιομηχανιών και ικανοποιούν το δικό μας υπερκαταναλωτισμό.Η απάντηση στο γιατί είναι πολύ απλή, φθηνά εργατικά χεριά και περισσότερες δυνατότητες που συνεπάγεται ως τεράστιο κέρδος εταιρειών με μικρό κόστος παράγωγης. Τι καλύτερο από αυτό??? Βλέπετε, είναι τόσο μεγάλη σημασία του χρήματος για μερικούς που ξεχνούν τα πολλαπλά σωματικά προβλήματα που θα δημιουργήσουν σε ένα παιδάκι μόλις 5 ετών!! Ναι ,μη σας φαίνεται απίθανο. Οι γονείς δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να στείλουν τα παΐδια τους να δουλέψουν χωρίς να λογαριάζουν ηλικία η σωματική διάπλαση. Αυτό γίνεται γιατί η επιτακτικότητα για επιβίωση του ανθρώπου τον εξαθλιώνει, τον υποβαθμίζει. Απλά, δεν του αφήνει περιθώρια να σκεφτεί τι είναι σωστό και τι λάθος. Δυστυχώς, όλα αυτά συμβαίνουν στις υποανάπτυκτες χώρες ,χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας.

Ας γυρίσουμε τώρα πίσω στην Ελλάδα. Στη χωρά μας μπορεί να μην υπάρχει το φαινόμενο της παιδικής εργασίας, τα παιδιά όμως εξακολουθούν να είναι θύματα των συμφερόντων. Πιο συγκεκριμένα, το επιβαρυμένο από χημικά περιβάλλον στο οποίο ζουν είναι επικίνδυνο σε μεγάλο βαθμό. Εδώ λοιπόν είναι το σημείο όπου το κέρδος έρχεται να πάρει ξανά τη θέση που το αξίζει. Οι βιομηχανίες και τα εργοστάσια ξεφυτρώνουν διπλά από κατοικημένες περιοχές χωρίς να υπολογίζουν τίποτα απολύτως. Ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινες περιούσιες…Το χειρότερο όλων είναι να βλέπεις παιδιά κάτω των 10 ετών να έχουν ήδη δημιουργήσει προβλήματα υγείας λόγω της ανευθυνότητας μερικών. Μονό ως εσχάτη αδικία μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός αυτό.

Παραδείγματα τέτοιων περιστατικών υπάρχουν στον ελλαδικό χώρο για να μας θυμίζουν πως μάλλον δεν απέχουμε και πολύ από καταστάσεις που συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές χώρες. Στη Πτολεμαίδα είναι ένα από αυτά, όπου εκεί η εκπομπή αερίων ρύπων είναι ορατή σε βαθμό να σχηματίζουν στρώματα σκόνης. Στο συγκεκριμένο μέρος μάλιστα αποδεδειγμένα τουλάχιστον 1 από τα 2 παιδιά μιας οικογένειας κάτω των 10 ετών έχουν παρουσιάσει αναπνευστικά προβλήματα. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρχαν και στη περιοχή του Κιάτου όπου διπλά από δημοτικό σχολειό κάποιοι «ευσυνείδητοι» σκόρπιζαν ισχυρά φυτοφάρμακα. Στη τελευταία περίπτωση ευτυχώς υπήρχε αντίδραση και σταμάτησε αυτή η παρανομία. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει αντίδραση? Τότε κάποιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν ανενόχλητοι εις βάρος αθώων ανθρώπων.

Τελικά ,μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορούμε να καταλήξουμε. Τα παιδιά πολύ συχνά άθελα τους γίνονται θύματα των συμφερόντων μερικών. Αν η πολιτεία πλέον από μονή της δεν λάβει μετρά για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων τότε τι έναυσμα δίνει στα παιδιά της για να μπορέσουν αλλάξουν τον κόσμο;

Νταϊάν Κορδά - DNA Ελλάδος

Εξωστρεφής, καθότι Αμερικανίδα, και θερμή, καθότι έχει παντρευτεί Έλληνα -τον τραπεζίτη Στέφανο Κορδά- μας υποδέχεται στο σπίτι τους στο Λονδίνο, με τις δύο κόρες της, Αλεξάνδρα και Κριστιάνα. 

Οσες φορές έχω συναντηθεί με την Νταϊάν Κορδά έχω φύγει με αίσθηση χαράς. Έχει γοητευτική αμεσότητα, προσεγγίζει τον άλλον με ενδιαφέρον, κι ας τον γνώρισε μόλις πριν από πέντε λεπτά, κάνει αμέτρητες ερωτήσεις, θέλει να μάθει τα πάντα και χαίρεται με τα ωραία ή λυπάται για τα λιγότερο ευχάριστα. 
 
Η Νταϊάν -το γένος Στάσικ- έχει τις ρίζες της στην Πολωνία, όπου γεννήθηκαν οι γονείς της, Γουάντα και Κασιμίρ. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ένα πρωί, την ώρα που η οικογένεια έπαιρνε το πρωινό της, οι Ρώσοι εισέβαλαν στο σπίτι τής, τότε 11χρονης, μητέρας της και σκότωσαν τον παππού της Νταϊάν. Η γιαγιά, ο θείος και η μικρή στάλθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία. Ο θείος κατάφερε να δραπετεύσει και πήγε στη Μεγάλη Βρετανία, όπου υπηρέτησε στη Βασιλική Αεροπορία, αλλά η γιαγιά της και η μητέρα της παρέμειναν στο στρατόπεδο για τρία χρόνια. Βγαίνοντας, έφυγαν για την Ινδία, όπου έμειναν στη Βομβάη για περίπου έξι χρόνια, ώσπου μετακόμισαν στο Λονδίνο για να συναντήσουν τον αδελφό της Γουάντα, ο οποίος ζούσε εκεί. Γνωρίστηκε και παντρεύτηκε τον Κασιμίρ, ο οποίος ήταν φωτογράφος και εκείνη την εποχή ήταν μέλος της αντίστασης. Την εποχή εκείνη, το αμερικανικό όνειρο τραβούσε πολύ κόσμο προς τη νέα «Γη της Επαγγελίας» κι έτσι οι γονείς της Νταϊάν ξεκίνησαν για την ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών με 70 δολάρια στην τσέπη. 

Η Νταϊάν, χρόνια αργότερα, κοιτάζοντας τις οικογενειακές φωτογραφίες βρήκε μια φωτογραφία της μητέρας της να χαιρετάει πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου που θα τους πήγαινε στην Αμερική και με μεγάλη της έκπληξη είδε πως το πλοίο έφερε ελληνικό όνομα. 
«Αν και δεν είχα γεννηθεί τότε, ξέρω πως αυτό ήταν σημάδι ότι η Ελλάδα θα παίξει ρόλο στη ζωή μου», λέει.

Οι γονείς της εγκαταστάθηκαν στο Νιου Τζέρσεϊ, όπου αργότερα γεννήθηκε και μεγάλωσε η Νταϊάν. Οι ελληνικές αναφορές και επιρροές συνεχίστηκαν, όπως το γεγονός ότι η νονά της ήταν Ελληνίδα με γονείς που κατάγονταν από την Κάρπαθο. 
Η μητέρα της εργαζόταν στο Commercial Arts, fashion and textile design κι έτσι η Νταϊάν αγάπησε τις Τέχνες και κάθε τι αισθητικά όμορφο. Αποφοίτησε από τη σχολή Parsons School of Design στη Νέα Υόρκη με Bachelor of Science in Fashion Design, όπου ειδικεύτηκε στο design υφασμάτων και στη μόδα. Αργότερα, εργάστηκε στο τμήμα αγορών των πολυκαταστημάτων Bloomingdales και Barney's of New York, ασχολήθηκε με το σχέδιο υφασμάτων, τα πλεκτά, τα μαγιό και συνεργάστηκε με τον Calvin Klein, τα μαγιό body fx, ώσπου στη δεκαετία του '80 άνοιξε τη δικιά της εταιρία ρούχων pret-a-porter που παρήγαγε στη Βενεζουέλα, μέχρι που έμεινε έγκυος, οπότε την πούλησε.